Powierzchnia z kostki brukowej może z upływem lat stać się nierówna. Aby temu zapobiec należy przedtem odpowiednio przygotować podłoże. W tym celu usuwa się warstwę gruntu, aż do twardego podłoża. Grubość usuniętej warstwy wynosi 30-35 cm, odsłonięte podłoże zostaje ubite wibratorem i ponownie wypełnione, tym razem warstwą nośną o grubości co najmniej 25 cm. Najlepiej zastosować tutaj materiały mrozoodporne, np. drobny tłuczeń lub grys (wielkość ziarna 0/45 mm lub 0/32 mm). Warstwa nośna jest lepiej ubita, gdy utwardza się ją wibratorem od krawędzi zewnętrznej do środka. Na ubitą warstwę nośną nakłada się kolejną warstwę o grubości około 4-5 cm – najlepiej piasek lub mieszankę miału kamiennego i grysu (wielkość ziarna 0/5 mm). Po położeniu kostki brukowej ubija się całość jeszcze raz wibratorem.
Spacerowanie po ogrodowych ścieżkach nie męczy, jeżeli wzniesienie terenu nie przekracza 7%. W przypadku większej stromizny należy zaplanować wykonanie podestów lub stopni. Jeśli chodzi o schody, to idealna szerokość stopnicy wynosi 28-33 cm (poziomy wymiar od brzegu do następnego schodka), natomiast optymalna wysokość schodka to 15-18 cm. Wymiary stopni muszą być jednolite, inaczej schody mogą stać się pułapką – łatwo będzie można się potknąć. Brzegi schodów można obramować odpowiednimi krawężnikami. Jeżeli wykonuje się kombinację schodów i podestów trzeba wziąć pod uwagę długość kroku (62-63 cm). Jest to istotne, gdyż stąpając na każdy kolejny podest zawsze tę samą nogą, szybciej się męczymy.
Miejsca, na których ustawia się meble ogrodowe – bez względu na to, czy jest to taras, czy odosobniony kąt w ogrodzie – powinny być pokryte odpowiednią okładziną. Naturalnie może to być też zwykły żwir rozsypany na równym i utwardzonym podłożu, od czasu do czasu tylko wyrównywany. Stoły i krzesła łatwiej jednak postawić na równym podłożu niż wbijać je w luźną warstwę żwiru. Dla tego rodzaju powierzchni najlepiej wybrać elementy wielkoformatowe o względnie równej powierzchni. W ten sposób meble ogrodowe będą miały stałe i pewne podłoże.
Dłuższa żywotność nawierzchni brukowej
Trzeba koniecznie zwrócić uwagę na to, aby materiał nadawał się do użytku zewnętrznego, to znaczy był mrozoodporny i wytrzymały. Odnosi się to również do materiałów, z których wykonano spoiny i warstwę nośną. Nawierzchnia brukowa nie może „zgrzytać”, czyli być położona bezspoinowo. Poszczególne kształtki tarłyby o siebie w czasie ubijania, w wyniku czego na krawędziach pojawiłyby się odpryski. Należy też przewidzieć zachowanie odpowiedniej szczeliny od graniczących elementów konstrukcyjnych, na przykład ściany budynku. Kształtki betonowe podlegają wahaniom termicznym, które powodują, że zmieniają się nieco ich wymiary. Tylko spoiny mogą zniwelować te zmiany. Niezależne od zastosowanego materiału, szerokość spoin powinna wynosić 3 do 5 milimetrów. Do ubijania oczyszczonej i koniecznie suchej nawierzchni brukowej stosuje się wibrator wyposażony w osłonę z PCV, która chroni powierzchnię kamieni.
