Rzeczoznawstwo to sztuka sama w sobie. Wiedzą o tym deweloperzy.
Kiedy pada nazwa “rzeczoznawca majątkowy” mamy na myśli osobę fizyczną. Posiada ona w Polsce uprawnienia zawodowe. Zakres, którego dotyczy to szacowania nieruchomości, czy też zbiór uprawnień nadawanych przez Ministra Infrastruktury lub jego poprzedników prawnych, to z kolei w trybach ustawy 1. Z dnia 17 maja 1989 roku Prawo geodezyjne i kartograficzne, oraz 2. Z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami.
Zbiór uprawnień zawodowych uzyskać można przez zdanie egzaminu przed Państwową Komisją Kwalifikacyjną. Aby dostąpić udziału w postępowaniach kwalifikacyjnych, których częścią jest egzamin, należy wykazać się posiadaniem wykształcenia wyższego. Oprócz wykazania się ukończonymi studiami podyplomowymi z zakresu wyceny nieruchomości, można wykazać się ukończeniem programu zgodnego z tokiem nauczania studiów podyplomowych w tym zakresie. Stosowne minima programowe określane są przez ministra właściwego, do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej – obecnie jest nim minister infrastruktury. Konieczna jest także półroczna praktyka zawodową.
Należy zaznaczyć, iż nie posiada przymiotu rzeczoznawcy majątkowego osoba, która uprawnienia do szacowania gruntów otrzymała przed 29 listopada 1991 roku, z wyłączeniem partii składowych w myśl i trybie ustawy „prawo geodezyjne i kartograficzne”. Nie wyłącza to jednak możliwości do szacowania przez tę osobę wartości gruntów, zgodnie z art. 231 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Osoba taka również nie posiada prawa do używania pieczęci właściwej dla rzeczoznawców majątkowych.
Kara grzywny jest przewidziana dla każdego kto wykonuje czynności rzeczoznawcy majątkowego bez określonych uprawnień, a nawet grozi to aresztem lub ograniczeniem wolności (art. 198 ustawy). Dopiero wpis do centralnego rejestru rzeczoznawców majątkowych, który prowadzi minister infrastruktury, daje właściwe prawa.