W oparciu o kodeks cywilny działa cały system. Również deweloperzy.
Kodeks cywilny (skrót k.c. lub w języku prawniczym kc) jest rozwiązaniem systematycznym. Rozwiązaniem według określonych reguł (które nawiązują do systematyki pandektowej). Kodeks cywilny jest w swej istocie zbiorem przepisów prawnych, i dotyczy zakresu prawa cywilnego. Ten z kolei obejmuje przynajmniej podstawowe zestawy instytucji z tej dziedziny.
Obowiązująca w Polsce ustawa – Kodeks cywilny, pochodzi z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny został uruchomiony swym wejściem w życie, z dniem 1 stycznia 1965 roku, za wyjątkiem artykułów 160–167, 178, 213–219 i 1058–1088, które zaczęły obowiązywać z dniem ogłoszenia, czyli 18 maja 1964 r. Kodeks cywilny opublikowany został w Dzienniku Ustaw nr 16, poz. 93 z 1964[1]. Organem, który wydał prawi był Sejm PRL, a organami zobowiązanymi była Rada Ministrów, minister obrony narodowej i minister rolnictwa.
Zawartość polskiego kodeksu cywilnego
Na polski kodeks cywilny składają się cztery księgi: część ogólna (art. 1–125) dotycząca między innymi osób i czynności prawnych, oraz księgi regulujące kolejno: prawo rzeczowe (art. 126–352), prawo zobowiązań (art. 353–92116) oraz prawo spadkowe (art. 922–1088). Księgi podzielono na tytuły, tytuły na działy, działy na rozdziały, a niektóre rozdziały na oddziały.
W oparciu o kodeks cywilny działa cały system. Również deweloperzy.
