Większość nawierzchni ogrodowych, a przede wszystkim nawierzchni jezdnych wymaga umieszczenia na ich brzegach specjalnych elementów, zwanych krawężnikami lub obrzeżami.
Najważniejsze zadania tych elementów nawierzchni są następujące:
— wzmacnianie mechaniczne brzegu nawierzchni,
— utrudnianie schodzenia lub zjeżdżania z dragi,
— umożliwienie zbierania lub odprowadzania wód opadowych,
— wyznaczanie brzegu i linii drogi,
— utrudnianie zarastania drogi przez rośliny rosnące obok niej. Wzmocnienie mechaniczne wymagane jest w odniesieniu do nawierzchni przeznaczonych do ruchu jezdnego, przy czym krawężniki ustawia się zwykle powyżej płaszczyzny nawierzchni, co uniemożliwia zjeżdżanie pojazdów na pobocza. Wzmocnienia takiego wymagają też omawiane nawierzchnie twarde nieulepszone, przy czym zależnie od sposobu doprowadzania wody krawężniki mogą wystawać ponad płaszczyznę nawierzchni lub nie.
Schodzenie z nawierzchni w miejscach, gdzie jest to niepożądane, można utrudnić przez znaczne wysunięcie krawężnika ponad drogę. W miejscach szczególnie narażonych na zadeptanie buduje się brzegi nawierzchni jako niskie murki, umożliwiające siadanie. Murki taicie mogą mieć bardzo dekoracyjny wygląd, jeżeli są budowane ,ze specjalnie obrobionego betonu lub kamienia naturalnego.
W celu odprowadzenia wód opadowych wystarczy wysunięcie krawężnica na 3-4 cm ponad nawierzchnię.
Wyznaczenia brzegu i linii wymagają przede wszystkim drogi o nawierzchniach gruntowych oraz żwirowych i tłuczniowych. Na takich drogach krawężnik utrudnia wydostawanie się luźnych materiałów poza brzeg oraz ułatwia wyrównywanie i konserwację nawierzchni.
Nawierzchnie gruntowe, żwirowe i tłuczniowe dość łatwo zarastają od strony .zewnętrznej różnymi niepożądanymi roślinami. Krawężnik jest na takich drogach elementem utrudniającym zachwaszczenie nawierzchni.
