Z różnych metod produkcji wykładzin dywanowych wymieniono poniżej tylko trzy najważniejsze:
• Wykładziny dywanowe tkane
Przy tkaniu, najstarszej metodzie maszynowej produkcji dywanów, wiąże się ze sobą dwie lub więcej wiązek włókien w tekstylna wykładzinę podłogowa. Składa się ona wówczas z tkaniny podstawowej (podkładu) i okrywy. Nitki, przebiegające wzdłuż, zwane również osnową, krzyżują się / włóknami, przebiegającymi względem nich pod kątem prostym, zwanymi wątkiem. tkane wykładziny dywanowe, dla lepszego wzmocnienia ich tkaniny podstawowej, poddało się apreturze lub wyposaża w tekstylny podkład. Wykładziny te produkuje się w pasach szerokości od 70 do ponad 500 cm.
• Wykładziny dywanowe “tuftingowe”
Technika “tuftingowa” została wprowadzona dopiero w latach pięćdziesiątych. Angielskie słowo “tufting” oznacza w wolnym przekładzie tyle co “haftowa”. W procesie produkcji wykładzin podłogowych metodą “tuftingowg” nitki okrywy są wkłuwane w materiał nośny przez wiele tysięcy usytuowanych obok siebie igieł. Przy wycofywaniu igieł chwytaki przytrzymują nitki. W ten sposób powstają pętle wątku, wpierw luźno osadzone w materiale nośnym, które są ustalone na tylnej stronie wykładziny dywanowej powłoką lateksowa. Dodatkowo do tej “lateksacji” nakłada się na wykładzinę dywanowa warstwę piankową lub tekstylny podkład.
• Filc igłowany i włóknina igłowana
W technice filcu igłowanego włóknina zostaje wzmocniona mechanicznie przez igłowanie za pomocą haczyków grotowych. W ten sposób powstają filce igłowane, które igłowane ze sobą w kilku warstwach i związane chemicznie mogą być stosowane jako wykładziny podłogowe. Włókniny igłowane powstają przez igłowanie części włókien filcem igłowanym.
Procesy produkcji wykładzin dywanowych
